Sonsuzluktan oluşan son!

Demet bacım ne güzel diyor : Eksildik azar azar.. Seni bir daha sevmemeye yeminim var.
Tam da duymam gerekenleri söylüyor. Her hikaye bitiyor değil mi? İlla bir ' son ' kelimesini barındırıyor bütün kitaplar , filmler.. ve tabi hayatlarımız. Bir insanın hayatımıza gelişi , girişi , çıkışı.. Hayat denen illet bize her şeyi tattırıyor.
Ne kadar tuhaf? Mutluyken hiçbir şey yazmak gelmiyor içimden  , ama acımı paylaşmak istiyorum. Bir de mutluluk paylaştıkca çoğalır diyolar.. Peehhh !
Boşa kürek çekmek yoruyor beni. Değmeyenleri hayatımın merkezine oturtmak bir kural sanki? Bir de geçmişi unutalım demez mi? Sen unut canım bak cidden. Ben hergün hatırlayıp salaklığıma doymıcam. Tabiki de seni bıraktığım için değil. Heyecanlanma hemen. Bırak bahaneler bende kalsın ,  umutlar sende! Çünkü ben umudumu kendim yaratabilirim ve sana sıra gelmesine ımm bi dakka ,,,, öyle bir sıra mı var ki?